Vergoeding verzendkosten in store credits is niet conform 8.2 onder c NRC

RCC 16 juni 2016, RB 2742; IT 2107; dossier 2016/00370 (Freshcotton-gratis retourneren)
Toegewezen. Het betreft een uiting op de website www.freshcotton.com waarop – voor zover hier van belang – staat: “freshcotton; Gratis Retourneren! Freshcotton vergoedt de verzendkosten.” In de uiting wordt ten onrechte de indruk gewekt dat adverteerder de verzendkosten voor haar rekening neemt in het geval de bestelling wordt geretourneerd. De consument krijgt slechts een ‘store credit’ ter waarde van de verzendkosten, wat neerkomt op een korting bij een volgende bestelling. De consument moet de verzendkosten dus zelf betalen indien hij een bestelling retourneert en kan deze kosten niet laten uitbetalen, aldus klager.

In de uiting staat: “gratis retourneren! Freshcotton vergoedt de verzendkosten”. Niet in geschil is echter dat de consument bij een retourzending de verzendkosten niet van adverteerder retour ontvangt zoals wordt gesuggereerd, maar een bedrag – ter hoogte van de verzendkosten – op zijn (Freshcotton) account krijgt gestort, de zogenaamde ‘Freshcredits’. Deze credits vertegenwoordigen blijkbaar een geldswaarde, maar kunnen niet worden gelijk gesteld aan een restitutie van verzendkosten bij een retourzending, zoals de gemiddelde consument de uiting zal opvatten. Er wordt immers uitdrukkelijk gesproken over “gratis retourneren” en “Freshcotton vergoedt de verzendkosten”. Weliswaar wordt gelinkt naar meer informatie, maar de Commissie acht het niet aannemelijk dat de consument zal verwachten dat het aanbod van gratis verzending in werkelijkheid een tegoed in credits inhoudt. Nu het aanbod duidelijk lijkt, zal de gemiddelde consument vermoedelijk ook geen aanleiding zien om op de link voor meer informatie te klikken.

Gelet op vorenstaande is de Commissie van oordeel dat er geen juiste informatie is verstrekt over de reikwijdte van de verplichtingen van de adverteerder als bedoeld in artikel 8.2 onder c van de Nederlandse Reclame Code. Voorts is de Commissie van oordeel dat de gemiddelde consument hierdoor ertoe gebracht kan worden een besluit over een transactie te nemen, dat hij anders niet had genomen. Om die reden is de uiting misleidend en daardoor oneerlijk in de zin van artikel 7 NRC.